Žižek as the Monkey of Turkish Kemalists

After I penned an article titled “Butch Lesbians and HDPKK (HDP+PKK)” about a year ago, a number of things followed. Those who called themselves “leftist” went mad. The most pathetic person among them- Ümit Kıvanç- said I was a pornomaniac. I responded to him with an article exposing his ignorance and dirty mind and he continued to watch porn instead of discussing with me. While Kıvanç was watching porn, Žižek was informed about the issue and he jumped into the situation quickly. What a jump! First, he responded to me with an article titled “Butch Lesbians in Turkey” and then he put this article into his new book “The Courage of Hopelessness: Chronicles of a Year of Acting Dangerously”.

The leftist-FETO affiliated groups like the Cumhuriyet newspaper that appear with awkward headlines such as “A psychoanalysis lesson to politics from Žižek” immensely enjoyed Žižek’s teaching me my place. The remaining “leftists” have been worried about the fact that a world- renowned intellectual like Žižek responded to an idiot like me.

As for the people of our Muslim neighbourhood: They continue to play ostrich. They are in deep shame for I compared the HDPKK, whom they curse, with butch lesbians. They can be in shame. They have every right to feel so. The kids at our neighbourhood are not as shameless as me. However, there is another issue: That they cannot even attest to the fact that not even a single person from the well-rounded leftist intelligentsia – who cast themselves as the property owners of philosophy, sociology and psychoanalysis in this country and then insult Muslims with a smile full of enjoyment that never went missing from the faces of those notoriously “practical” bureuacrats at the hospitals administered by Kemal Kılıçdaroğlu in the 1990s as they encountered patients who could not afford bribery – is capable of responding to me and that they are in so much misery to complain about me to their elder brother Žižek leaves me in utter despair.

Eventually, I come to the conclusion that finding an intellectual, be it secular or Muslim, who is smart and well-read is more difficult than searching for a needle in Mars. I feel sad about this country. I feel sad about the young people of our country who follow these pseudo-intellectuals. And I feel like I will faint when I saw Žižek about whom I wrote a PhD thesis is waving at me with a big asinine grin from the bottom of the misery pit .

I have always said it though: It is necessary to firmly distinguish Žižek’s political writings from his theoretical writings (and speeches). This great theoretical mind goes nuts when it comes to daily politics and current political communities. He turns into a monkey who plays to the crowd and goes as far as jumping on them. At the end of the story, he starts talking about organizations and communities he regards as an enemy, e.g. “radical Islamists”, by repeating and affirming the most standard discourses of racism he has been criticizing for years, without hesitation and with much enthusiasm: “They envy our European life-style.” “They want to destroy our life-style.”

I have always known and voiced the gravity of the issue. Yet, even I have not been able to foresee that this “theoretically-genius-political-charlatan” could degrade himself to such an extent. His articles which he penned as a “response” to me are replete with rhetorical nonsense and factual inaccuracies and it is another disaster that he is being turned into a monkey by Turkey’s Kemalists look-alike leftists.

In a country where the academics and students who have not read a single of page of The Sublime Object of Ideology, For They Know Not, The Ticklish Subject, The Parallax View, Less Than Nothing and do not know the names of numerous other sophisticated theoretical books pass judgements looking at Žižek’s funny face and gestures (“Žižek and people of his kind are just worthless! They are postmoderns! They talk nonsense”), Žižek’s writing of nonsense articles do not serve any purpose other than preserving the lasting of the prevailing academic foolishness by strengthening the stupid opinions about his books. Now those secular idiots who read Žižek’s article he wrote as a respone to me are probably saying: “I told you he is worthless! Look, he has even responded to the crazy guy named Suheyb.” The Muslim idiots are probably saying the following: “This man is idiot. He writes with no information about Turkey. The worse is that when he writes about Turkey he choses the nonsense subjects like lesbians. People like him are losers.”

It is hard not to go nuts, isn’t it?

Well, the way I have chosen not to go nuts is to write back. Let me start from the very first article in which Žižek criticised me. But before this, I have to remind you of my article that has raised hell:

According to psychoanalysis every relationship is sexual. But this doesn’t mean that every relation in everyday life smells of sexuality. On the contrary, this means that in every relationship – whatever it is, political, social or economic – agents occupy a sexual position which is either the position of a man or that of a woman. Indeed, even if the type of relationship is not a conventional one but the one unusual for the majority of population, this rule is valid. It is exactly for this reason that even in ‘queer’ relations – like in heterosexual relations – there is a male (master, dominant) role and a female (servant, submissive) role which is enacted. Otherwise the relationship is an impossible one.

For example, the lesbians: Fundamentally there are two types of lesbians: butch (male role) and femme (female role). When we observe the butch lesbians, it seems impossible to distinguish them from males. Their body language (seating, walking, gestures, mimics, cloths, even their tatoos) is macho. They look very brave and good. They are much more aggressive and ‘if punch, knock down’ type of people than an average man. If you engage in a fight with a butch you should probably immediately run away. This macho ‘image’ is also enacted in their relationship with their partners: they are very dominant and they ask partners to behave towards them in a very submissive way. So when you observe this type of relationship, you notice the same phallic enjoyment as that of a man enjoying the submissiveness of his partner.

But in reality the situation is exactly the opposite one. Butch doesn’t occupy a position of phallic manhood, for sure. The macho-male mask – witnessing her symbolic castration – that she wears in everyday life doesn’t serve her to derive from it any sort of phallic enjoyment. It is rather the enjoyment of the Big Other which defines her macho manhood. This is because a butch lesbian is desperately obliged to use some artificial tool as the substitution for the real-natural organ that she lacks, and also because she waives her own pleasure in order to really possess her partner like a man would do. This kind of pleasure found in waiving her own bodily pleasure, a pleasure found in merely serving painfully the Other’s pleasure, corresponds to female enjoyment. Behind their macho appearances butches are therefore nothing but the usual obedient ‘good girls’. However, this situation of which they are unconsciously aware doesn’t disturb them much as long as they look macho from the view of the Other, as long as they can keep on hiding their ‘good girl’ in their inside.

Never mind, these HDP+PKK’s look like butches who act like a macho, challenging the State and the majority of people by way of using dildo-like external weapons. There is a ‘good girl’ woman behind this mask. There is a pathetic servant behind those who work for the Big Other’s enjoyment (of secularism, of Israel, of Kemalism. What, then, makes them endure the pain of masking their castrated submissive femme, of leaving behind their original ‘good girl’ femininity? Here is the answer, the same as the butch lesbian’s answer: they endure the pain in order to be able to be seen and approved as a disobedient (leftist) and roughneck (secular) master by the Big Other. That’s it.

The first contact of Žižek’s answer with my article is as follows:

“A typical example of the mentality parallel to the Boko Haram logic is Suheyb Öğüt’s ‘Butch Lesbians and the HDPKK’ article.”

****

We will come to that stupid connection between Boko Haram and my article he thinks he established. Let us move on for now:

“In this brief comment, which is a shameful example of putting psychoanalysis at the service of both the traditional patriarchal ideology and the actual politics of Turkey, the author enacts a blatant misuse of Lacanian psychoanalysis to make it fit the theoretical and political nightmare in his head.”

And how do I do that? I am curious. Let us see:

“He offers sexual difference in the traditional sense (master and servant, active and passive …) as a framework that defines the specific agencies ‘for manhood and for womanhood’, and then universalizes it as a model for all human relations, ‘political, social or economic’; even when a sexual relation is not the standard one, as is the case with lesbians, there has to be the dominant masculine position and the submissive feminine position (butch and femme). This framework is supposed to function as a kind of formal a priori, a condition of possibility, of any relationship – ‘otherwise the relationship is an impossible one’ …”

I am speechless! I sincerely do not know which point in this paragraph I shall pick to start answering!

Is it not the psychoanalysis itself which establishes and registers the duality of master and servant, and the “universality” of the structure (and the structural oppositions) brought about by this duality? And is it not the psychoanalysis which puts such “patriarchal” notions as the father or the name-of-the-father in the center of existence? Is it not the psychoanalysis itself which exactly on these grounds gets slammed by the Deleuze-Guattari duo along with various feminists such as Rose, Mitchel and Irigaray? Does not Hegel himself, through whom Žižek develops his all theory, put the dialectics within this duality into the centre of the process of the subject's (consciousness) coming into being?

Does not Žižek know what does Lacan’s famous motto -“Woman is the symptom of man”- mean which he repeated time and again?

If woman is the symptom, then she is on the side of the Real and the small other (its symbolization). And the symptom is an element that undermines the class it belongs to, an exception-example which cannot belong to the set it is included in or which cannot be included in the set it belongs to. If woman is the symptom of man, then the genus subverted and obliterated by woman is man himself. This indicates that man is on the part of the universal, the big Other and the master. In order to conceive of the universal, the big Other or the master, it should be fantasized that the particular, the small other or the servant – which the former trio excludes from itself and from which it distinguishes itself – are not “present” in their own bodies in the form of the Real -void or short circuit- that is not yet symbolized and turned into a symptom. Which means that woman is nothing but the externalizationof the inner void, the stain or the short circuit that hinders man from absolutizing himself. Hence, man is on the side of the fantasy. He can only affirm himself by masking the Real (woman) in his own structure – just like the big Other. Just like reality. Just like master! So, woman is on the side of the symptom. She coincides with the symbolization of the Real and the small other repressed in man – just like the servant!

How come the guy who knows all of these dares to present the man-woman duality in Lacan as something that has nothing to do with the duality of master-servant? Besides, is it not the Lacanian-Žižekian theory which positions the master, namely man, on the side of the big Other and the servant, namely woman, on the side of the small other only to declare the fact that the omnipotence and omniscience of the master are (necessary) fantasies from the beginning, and designates the servant “symptom” as the externalization of the inner impossibility of the master preventing him from absolutizing himself? Precisely because of this, is it possible to say that there is another way of reading the thesis of Lacanian psychoanalysis frequently reiterated by Žižek that “There is no such thing as man (the big Other) (man is nothing but a fantasy) and woman is nothing but the symptom of man” as “There is no such thing as the master and the servant is nothing but his symptom”?

Moreover, to what extent is it possible to conceive that the dualities produced by Lacanian psychoanalysis (woman-man, unconscious-conscious, the subject of enunciation-the subject of the enunciated, the Real-symbolic, jouissance-pleasure [principle], drive-instinct, praxis-deed, death-symbol, desire-demand, master signifier [point de capiton]-signifier [chain], empty speech-full speech, dream-reality, Thing-symbolic order, etc.) are distinct from the master-servant duality? Then, are Lacan and I talking from the same (patriarchal) culture?

Is it possible to talk about a real difference between the woman-man or master-servant dichotomies and Lacanian-Žižekian dichotomies such as fantasy-symptom, the big Other-the small other or reality-the Real?

And is it really possible for Žižek not to know the judgement stated at the beginning of the structuralism course: There is no equality or symmetry among the structural opposites (e.g. east-west or woman-man). There is a firm asymmetry and a hierarchy that poses itself again and again among them. If there is no possibility of not admitting this the hierarchy which is present in each structural opposition and prevails in many theoretical oppositions used by both Lacan and Žižek (e.g. the big Other-the small other duality), are not we obliged to acknowledge that master-servant opposition, which is the first example of the hierarchy that comes to mind, has pervaded to all of the theoretical culture of Lacan and Žižek?

For God's sake! I feel suffocated as I keep writing: how come a man who knows Hegel so well criticizes someone for putting the master-servant opposition at the heart of his thinking? Is it not Hegel himself who explained that there is no explanation of existence, consciousness and thinking that is far from the structure, structural dichotomies (each of which is the continuation or an example of the master-servant dichotomy) and the dialectics taking place between these dichotomies – or put in more popular terms, from "deconstruction"? And has Lacan, who began to flirt with Hegel after attending Kojeve’s seminars that had concentrated on the master-servant dialectic, ever made a single remark denying or contradicting the Hegelian-Kojevian master-servant dichotomy and dialectics?

How come a man like Žižek is not ashamed of employing in his article a criticism ("he then universalizes it as a model for all human relations, ‘political, social or economic”) which even the most stupid Foucaultian has stopped a long time ago directing at psychoanalysis? Is Žižek himself not the man who has been asking the following question to the stupid historicist-culturalist-conjuncturalist approach for years: How can historicists, who have determined millions of varieties of men and women in millions of different times and spaces, explain that they have always come across the woman-man dichotomy in all known times and spaces?

Sexual, political and economic relations aside, is there no master-servant or active-passive relationship event between two chatting persons? If you speak, I go silent. And when I speak, I do so according to your speech. Otherwise we would not be able to speak at all, that is, hold a meaningful conversation.

The man who best knows the truth of all I have saying, comes up and tells me that the master-servant dialectic might not occur in the woman-man dialectic, that it can be historicized and seen as contingent! What a cynicism!

Let us resume the sentence:

“... even when a sexual relation is not the standard one, as is the case with lesbians, there has to be the dominant masculine position and the submissive feminine position (butch and femme).”

I am speechless once again. I will not respond to this. Instead, I will just let him slam himself:

“And is not the feminine counterpoint to this practice that of the ‘butch lesbians’ who adopt a masculine stance and dress and, in their sexual practice, renounce their own pleasure, focusing only on giving pleasure to their partner (with the help of dildos, etc.). The paradox here is that, precisely by adopting the masculine mask, ‘butch lesbians’ stand for the feminine subjective position at its purest, for the jouissance of the Other as opposed to phallic jouissance.” (Organs without Bodies, p. 88)

So what did I say in fact? I just identified the position of butch lesbian, Zizek speaks of, with that of the HDPKK which stands for the enjoyment of the Other (the West, secularism, the left, etc.). At this point, the fundemantal issue Zizek needs to discuss with me is not whether a master-servant dialectic occurs in a lesbian relationship – and there is nothing to discuss. The main point is whether or not the HDPKK occupies the place of butch lesbian. But despite all that, Zizek reduces the discussion to a matter of lesbian relationship using rhetorical nonsense only to cast me as a bigoted monster who brutally abuses psychoanalytical theory; and then tries to present me as an idiot who universalizes his own patriarchal culture and assimilates even the lesbian relationship into this culture.

Let's go on:

“But Lacan's point is precisely this, namely that sexual relationship is an impossible one: Il n'y a pas de rapport sexuel. Every other (not directly sexual) interhuman relation can be sexualized precisely because 'there is no sexual relationship': sexuality affects other domains not because of its overpowering strength but because of its weakness. For Lacan, 'there is no sexual relationship' means (among other things) precisely that no symbolic opposition (like active/passive, master/servant, etc.) can adequately determine sexual difference.”

The same rhetorical shit again. Is it not Hegelian-Lacanian theory which asserts that there is an unsymbolizable opposition between all symbolic oppositions? Do not the parallax or the différance that appears between symbolic opposites, and the dialectics or the deconstruction that unfolds itself along symbolic opposites, obstruct the symbolic stability of the symbolic identities through which symbolic opposites manifest and affirm themselves? Is it not already conspicuous that symbolic opposites cannot determine their own -symbolic- distinction?

Moving on:

“Things then take an even worse turn: a lesbian relationship is explained in terms of the opposition between the 'natural-real' sexual organ (penis) and an artificial external dildo:”

He who explains it before me, is Žižek himself.

“Butch lesbians lack a real penis, so they have to rely on the artificial dildo in order to impress some figure of the big Other (their Ego Ideal) with their masculinity.”

This, again, was stated by Žižek himself before me. Let's expose once again the excerpt from Organs without Bodies (p. 88) we noted down above:

“And is not the feminine counterpoint to this practice that of the ‘butch lesbians’ who adopt a masculine stance and dress and, in their sexual practice, renounce their own pleasure, focusing only on giving pleasure to their partner (with the help of dildos, etc.). The paradox here is that, precisely by adopting the masculine mask, ‘butch lesbians’ stand for the feminine subjective position at its purest, for the jouissance of the Other as opposed to phallic jouissance.”

The guy who wrote this continues unashamedly to chatter as if what I say is any different from what he said.

“One should also note the political dimension of Öğüt's text: written in order to support the official policy of the Turkish government (which denounces Kurdish opposition as terrorists), it is meant to slander one of the greatest aspects of the Kurdish struggle in Syria, the women-fighters who proved to be very effective against ISIS (we should also note the late turn towards feminism of Ocalan, the imprisoned leader of the PKK). The idea is that these women-fighters are like butch lesbians: they fake their masculinity by way of displaying their dildos (masculine guns) in order to impress the figure of their Zionist-secular (i.e., anti-Turkish) big Other.”

He finally got to the point! There is no one single element in my article that violates psychoanalytical theory. But there is a criticism of the HDPKK. Just as I underlined above, whereas the only issue he needs to discuss is this and he started the debate through this point, he nonetheless writes an article to regurgitate a bunch of rhetorical nonsense as if there is a conflict between the theoretical judgements we both agree upon, as if I pass judgements that invalidate these judgements.

What is worse is that my article contains no such expression as "Kurdish terrorist". Neither did I say anything that focuses on the women of the PKK while talking about the HDPKK. On the contrary, I identified the whole HDPKK with the position of butch lesbian. Likewise, I wrote no such thing as "anti-Turkish" as well. And there isn't a single sentence in my article where I qualified the HDPKK as "anti-Turkish" or "Kurdish terrorists". What sort of mind reading is this? What a racist reading!

Žižek knows nothing about neither my lifelong struggle for the protection of the rights and freedoms of Kurds and the acknowledgement of their oppression nor that the HDPKK oppresses the Kurds in the first place and killed thousands of babies and children. Despite this, he has no problem with writing about me absolutely accepting and not questioning the slander about me uttered by this or that idiotic leftist from Turkey he is in contact with in such a way as to pour all of his racist fantasies over me. What a pity!

Moreover, if criticizing the HDPKK automatically turns one into a supporter of the official policy, it follows that members of democrat, liberal, "leftist", Kurdish nationalist communities who has been criticizing the official politics for all of their lives but also criticized this movement are supporters of the official politics too.

And finally, one needs to be either seriously ignorant or cynical to claim that the PKK's distinctive feature is that it fights DAESH efficiently: It is impossible to define the PKK as an anti-DAESH organization that fights for freedom without knowing or denying the fact that it is the PKK itself which committed killings of civilians after trashing all of the policies of the government which pursued to establish the peace, which returned to Kurds almost all of the rights and freedoms the HDP tradition has been struggling for for more than 30 years; that it is the PKK itself which conjured up the fight again; was in solidarity with Fetullah Terror Organization (FETO) during and after FETO's 15 July coup attempt; and made deals occasionally with Assad who is known for his genocide in Syria, and killed even the anti-Assad civilians.

“There is a slight problem here. For Lacan, the phallus (which defines masculinity) is not the penis but a signifier, the signifier of castration, which means precisely an external supplement, 'structured like a dildo' (to paraphrase Lacan's famous formula 'the unconscious is structured like a language'). So the situation described by Öğüt as a lesbian diversion is for Lacan a normal one: what defines the masculinity of a man is not his possession of a penis but the way he relates to some external phallic signifier on which his authority relies, and he does this in order to be noted by a figure of the big Other that confers on him his authority if he manages to establish the relation correctly.”

It is not that I've written a single word that contradicts with these sentences. Žižek also knows this and the readers are aware of this as well. We only need to talk about the part where he says "the big Other that confers on him his authority if he manages to establish the relation correctly". Or more precisely, Žižek needs to talk. He must explain what this "managing to establish the relation correctly" is – without indulging in rhetorical shit if possible. What kind of relationship should those stooges of the Other establish with it to have more than receiving the approval of the Other, that is, to be conferred authority by the Other?

“Consequently, would Öğüt be ready to say that Erdoğan is also a butch, a weak guy who displays his dildo in order to impress the big Other (Turkey, Islam)? If Öğüt thinks saying so is disrespectful, then he must be as much virtuous as not to use the same insulting formula for the women-fighters fighting ISIS.”

How can this guy allege that Erdoğan who declared that "he tramples nationalism/racism" is a Turk-Islam cause fanatic? And how come he is unashamedly able to say that there might be a theoretical connection between a leader supported by the people who thwarted a coup attempt by climbing onto tanks and a stooge-organization that points the weapons given to them by the Other at anyone targeted by the Other to kill them?

To be continued ...

Boşluklar Doluyor: Cumhurbaşkanlığı ve Khora

http://yekvucut.com/tahlil/bosluklar-doluyor-cumhurbaskanligi-khora/

Müslümanların Bilgesi Serdivan’da*

http://haber.star.com.tr/kultur-sanat/muslumanlarin-bilgesi-serdivanda-2a/haber-1093734#.Vts8gPrpJ-k.twitter

Felâh

https://www.youtube.com/watch?v=g7G_-8p2fv4&app=desktop

Simon Critchley ile Sohbetimiz

https://www.youtube.com/watch?v=xPYotqc2CAk

Daha az porno seyret, daha çok oku!

Daha az porno seyret, daha çok oku!

Ümit Kıvanç'ın “Bu ne bilgi, ah bu ne tecrübe!” başlıklı içler acısı yazısının okkalı bir cevabı hakettiğini düşünüyorum.

1- Evvela belirtelim ki bu muhteremin Müslüman ırkçısı söylemleri ayrı bir yazı konusudur. Yarın öbür gün ona da gireriz biiznillah.

2- Bu hadsiz muhterem beni “Türk-İslamcı” tesmiye etmiş. Hayatım boyunca milliyetçilikle mücadele etmem bir yana, Türkçü olduğumu nereden çıkartmış hiç bilemedim. Muhtemelen o Müslüman-ırkçısı kafasındaki mahut steryo-tip “Müslüman” hayalindendir.

3- Lezbiyenler ve HDPKK üzerine yazdığım yazının porno müktesabatına değil, sosyoloji, felsefe ve psikanaliz ilmine ihtiyaç duyduğunu bir önceki yazımda ifade etmiştim. Buyursun yazıma baksın (http://www.aktuel.com.tr/yazar/suheyb-ogut/2015/08/23/diski-ve-kemalistler); mevzuyla alakalı hangi makaleler telif edilmiş dünyada görsün (bilhassa Zizek'in “Organs without Bodies” kitabına). Lezbiyenler ve protezlerinden bahsettiğinizde akıllarına sadece porno gelenlerin müktesabatı da ancak seyrettikleri porno filmler kadardır.

4- Gelelim asıl meseleye: Yazımdaki efendi-köle bahsine. Kendi cenahı kadar porno zihniyetli olan cahil yazarımız biraz Hegel, biraz Kojeve, biraz Lacan okumuş olsaydı, efendiden “kendinde”yi, “büyük Öteki”yi, “dolaysız”ı, “küllî”yi, “Yasa”yı, “fantezi”yi; köleden de “kendi-için”i, “küçük öteki”yi, “dolaylı”yı, “cüzi”yi, “istisna”yı, “semptom”u kasettiğimizi, dolayısıyla bu kendiliklerin esasen ontolojik vaziyyetlere tevafuk ettiğini anlardı.

Ama anlamadı. Anlamadı çünkü psikanalizin “p”sini, sosyolojinin “s”sini, felsefenin “f”sini bilmiyor. Yine de yazıyor, istihza ediyor. Demek ki, asıl haddini bilmiyor.

“Haddini bilmeyene haddini bildirmek öksüzü doyurmak kadar sevaptır” hükmü mucibince aşağıdaki izahatı porno kafalılara bile yapmayı bir ibadet addediyoruz:

Not: Aşağıdaki makaleyi elimden geldiğince sarih yazmaya gayret ettim. Lakin Kıvanç'ın bu makaleyi bihakkın anlayabilmesi için kendisine -porno seyretmek yerine- şu kitapları okumasını şiddetle tavsiye ediyoruz:

a) Hegel: Geist'ın Fenomenolojisi, Hukuk Felsefesi

b) Kojeve: Hegel Felsefesine Giriş

c) Freud: Rüyaların Yorumu

d) Zizek: İdeolojinin Yüce Nesnesi, For They Know not, Tiklish Subject, Tarrying with the Negative

e) Butler: Cinsiyet Belası

f) Derrida: Grammatoloji, Dissemination, Acts of Literature

g) Lewis: Derrida and Lacan: Another Writing

h) Lacan: XI. Kitap (29 Mayıs 1964 tarihli “From Love to Libido” başlıklı seminer). XX. Kitap (bilhassa; 12 Aralık 1972 tarihli “On jouissance”, 9 Ocak 1973 tarihli “The function of the written”, 16 Ocak 1973 tarihli “Love and the Signifier”, 20 Mart 1973 tarihli “Knowledge and Truth” başlıklı seminerleri)

i) Said: Şarkiyatçılık

NEDEN HER İLİŞKİ BİR EFENDİ-KÖLE İLİŞKİSİDİR?

Ontoloji sahasında eşitlik, sadece ve sadece hiçlik demektir. Zira, kendilerini ispat edip birbirlerini nefyetmek için karşılaşan iki kendilik, kendilerini aynı ontolojik seviyede vaz ettiklerinde, kendilerini belirli (farklı) bir muhtevaya sahip olan muayyen bir kimliğin hiçbir ispatına ulaşamayan iki eşit kendiliğin (bizatihi ispatı nefyedip kendisini ispat dahi edemeyen) sonsuz nefiylerinden neticelenen bir hiçlik sahasında bulurlar.

ÖNCE SUÇ HUKUK-SUÇ DİYALEKTİĞİNİ ANLAYACAKSIN

Mesela, hukuk ve suç birbirleriyle eşit ontolojik statüde karşılaşırlarsa, birbirlerini nefyetmelerini ve kendilerini birbirlerinden tefrik etmelerini mümkün kılacak muayyen bir muhtevadan kaçınılmaz şekilde mahrum hale gelir ve dolayısıyla her ikisi birden hiçlik okyanusunda boğulurlar. Bu durumda, “Hukuk nedir?” sorusuna verilecek tek cevap ancak “Hukuk suç olmayandır.” olacak, ve “Suç nedir?” sorusuna verilecek tek cevap da ancak “Suç hukuk olmayandır.” olacaktır.

Bu çıkmaz sokaktan çıkmanın tek yolu, hukuk ve suç arasında ontolojik bir hiyerarşi tesis etmek ve bu suretle hukuku küllînin (dolaysızın, efendinin, büyük Öteki'nin) vaziyetine, suçu da cüz'înin (dolaylının, kölenin, küçük ötekinin) vaziyetine vaz etmektir.

Hukuk suç karşsında kendisini küllînin vaziyetine vaz ettiğinde, belirli hiçbir muhtevaya sahip olmayan dolaysız bir boş kasteden olarak zuhur eder. Bu da, kendisini cüz'înin vaziyetine vaz etmiş olan suçun, muayyen bir mânâ elde edip hukuka belirli bir muhteva tedarik etmek için, kendi (ontolojik açıdan boş olan) sınıfının (cinayet, tecavüz, hırsızlık gibi) keyfî misalleriyle aynîleşmesine vesile olur. Artık hukuk ve suçun ne olduklarından bahsetmek mümkündür: Hukuk cinayeti, tecavüzü ve hırsızlığı suç olarak belirleyendir.

Fakat hukukun -sanki hukuk bağımsız bir şekilde kendisinin ve suçun muhtevasını belirleyebilirmiş gibi görüneceği şekilde- hukuku önceleyen bu formel tarifinin aksine, bu kendiliklerin karşılaşmasının başlangıcından itibaren tahakkuk eden diyalektik, hukukun (muhtevasını hegemonize eden) keyfî suç misallerine, bir kimlik ve farklılık sahibi olmak bâbında daha fazla bağımlı olduğunu; kendi dolaysızlığının dolaylı suç tarafından dolayımlanarak feshedildiğini; hiçbir hukuka bağlı olmadan kendisini keyfî şekilde vaz eden (seküler) hukukun bizatihi küllî bir suç olduğunu gözler önüne sermektedir.

(SEKÜLER) HUKUK KÜLLÎ SUÇTUR

Son kertede, suçun efendisi olan hukukun sadece hukukun kölesi olmakla kalmadığı, aynı zamanda bizzat küllîleşmesi de olduğuna şehadet etmek mecburiyetinde kalırız. Başka bir ifadeyle hukuk, kendisinin suç olmadığı fantezisi kuran suçtan başka bir şey değildir. İbn-i Arabî'nin ıstılahıyla söyleyecek olursak, suç hukuka sadece bir “ev”e sahip olmak için muhtaçtır, oysa hukuk suça kendisine sahip olmak için muhtaçtır! Suç olmadan hukuk, hiçlikten başka bir şey değildir. Bu mânâda suç hukukun semptomudur, hem hukukun kimliğini mümkün kılmakta hem de hukukun suçtan mutlak surette farklı bir kimliğe sahip olmasını imkansızlaştırmaktadır.

Hukuk ve suç arasındaki işbu diyalektik hareket, kadın ve erkek yani efendi ve köle arasında da tahakkuk etmektedir. Tam da bu yüzden Lacan'a göre cinsel ilişki muhaldir.

EFENDİ NEDİR? KÖLE NEDİR?

Tıpkı Hukuk ve Suç gibi, “Erkek” ve “Kadın” kimlikleri de birer boş kastedendir. Muhtevalarının mutlak olarak neye tesadüf ettiğini tespit etmek, seküler/dünyevî nokta-i nazarda muhaldir. Bu yüzden muhtevaları (mefhumları) tarihî, içtimâî, siyasî, örfî olarak ârızî, istisnâi ve dolayısıyla keyfî şekilde hegemonize edilir. Her cemiyette, her cematte muhtelif ihbarî (konstatif) ve inşâî (performatif) kadınlık ve erkeklik varyantlarına rastlamamızın temel sebebi budur.

Peki ama neden her bir cemaat ve cemiyette değişen kadınlık ve erkeklik türleri bulmamıza rağmen, her cemaat ve cemiyette kadın ve erkek arasında değişmeyen bir asimetriye şâhit oluyoruz? Kadın ve erkek arasındaki küllî eşitsizliğin sudûr ettiği yer neresidir? İster teoriye ister ampirik sâhâya mâtuf olsun, câri sosyolojiik çalışmaların hiçbirinde bu sorulara verilmesi gereken cevabın -bırakınız zâtını- gölgesini bile görmek mümkün değildir (zira bu soruya ancak Lacancı psikanaliz cevap verebilir).

ZÂHİRDEKİ BÂTIN, ŞEKİLDEKİ MUHTEVA

Bu kördüğümü çözmenin tek yolu, cinsiyet kimliklerinin tarih ve cemiyet tarafından belirlenen ârızî muhtevalarını bir kenara bırakıp, Freud'un izinden giderek tam da bu kimliklerin şekilleri üstünde yoğunlaşmaktır. Cinsiyet kimliklerinin sırrı, bu kimliklerin zuhur etme şekillerinin – yani bizatihi “Kadın”, “Erkek” kastedenlerinin- ardındaki o saklı keyfî muhteva değildir; bilakis örttüğü bütün muhtevalardan daha bâtınî olan bu zâhirî şeklin ta kendisidir.

Madem ki cinsiyet kastedenlerinin kastettikleri haber ve inşâ (performativite) sürekli değişmektedir, o zaman bu küllî kastedenlere dair küllî bir hüküm verebilmek için, onların kastettiklerinin ötesinde olmasına mukabil kastedilen muhvetanın kastedilmesini de mümkün kılan transandantal muhtevanın -şeklin ardındaki değil şekildeki muhtevanın, şeklin kendi muhtevasının- üzerindeki örtüyü açmamız lazımdır.

Peki nedir bu cinsiyet şekillerine (zahirlerine/kastedenlerine) mündemiç olan transandantal muhteva?

Birbirlerine dikotomik olan, birbirinin zıttı olan, birbirinin nakîzi olan, birbirinin ötekisi olan bütün kendiliklerde (buna butch-femme ditokotomisi de dahildir!) cârî olan muhtevanın ta kendisidir: Vaz'iyyet.

DİYALEKTİĞİN VAZİYETLERİ

“Kadın” ve “Erkek” şekilleri -diğer bütün dikotomik şekiller gibi- öyle rastgele zuhur etmezler. Kendilerini iki ontolojik vaz'iyyetten birine (Efendinin ya da kölenin, küllînin ya da cüzînin vaz'iyyetine) vaz ederek zuhur ederler.

“Erkek” kendisini küllînin vaz'iyyetine vaz ettiğinde “kadın” da kendisini cüzînin vaz'iyyetine vaz etmek zorunda kalır. Ya da tam tersi.

“Kadın”ı “Erkek”siz, “Erkek”i de “Kadın”sız düşünmek mümkün olmadığı için, bu kendilikler ancak aralarında dikotomik bir izafetin tebarüzüyle vücut bulabilirler.

Dikotomik izafet, mevzubahis kendilikleri birbirini ilânihâye nefyetmekten kurtaran, bu minvalde içinde, birini dolaysız referans noktası, diğerini de bu dolaysız referansın dolayımıyla kendi kimliğini kazanan dolaylı bir mülhak kılan ontolojik asimiteriyle ittihad ettiğinde “Kadın” ve “Erkek” yalnızca kendilerini vaz ve ispat etmiş olmakla kalmaz, aynı zamanda birbirlerine bağımlı iki vaz'iyyeti (Efendiyi ve köleyi, dolaysızı ve dolaylıyı) de vaz etmiş olurlar.

EFENDİ FANTEZİDİR, KÖLE İSE SEMPTOM

Hulâsâ, “Kadın” ve “Erkek”in ontolojik hakikati, onların evvela birer vaz'iyyet olmasıdır: “Kadın” köledir (cüzidir, bağımlıdır, dolaylıdır, istisnadır, semptomdur, küçük ötekidir), “Erkek”se efendidir (küllîdir, bağımsızdır, dolaysızdır, kaidedir, fantezidir, büyük Ötekidir).

Başka bir ifadeyle cüzînin vaz'iyyeti kadındır (köledir), küllîninse erkek (efendi). “Erkek” ve “Kadın” esasen birer ontolojik vaz'iyyet ismidirler. Şekillerine mündemiç olan transandantal muhteva da işte tam olarak budur.

“Kadın” ve “Erkek” arasında efendilik-kölelik mahiyetinde ontolojik bir asimetri (eşitsizlik) olmadığı takdirde, bu kendiliklerin tefekkür edilebilmeleri, tefekkürün ve simgeselleştirmenin nesneleri olarak mevcudiyet kazanmaları muhal olur.

PSİKANALİZDE ERKEK VE KADIN BİYOLOJİK CİNSİYETLER DEĞİLDİR!

Peki bu ontolojik asimetri, aynı zamanda ontik (sosyolojik) bir asimetriyi de icap etmekte midir?

Bu soruya cevap vermek için basit bir misal vereceğiz: Aynı kudrette, aynı bilgide, aynı yaşta, aynı statüde, aynı zenginlikte, aynı yakışıklılıkta, aynı ahlakta, aynı sınıfta, aynı milliyette, aynı dinde olan iki (“biyolojik”) “Erkek”in sohbet ettiğini tasavvur edelim: Biri iki dakika konuştuğunda, diğeri de iki dakika konuşuyor olsun. Birbirlerinin sözünü hiç kesmeden, birbirlerine hürmet ederek, hatta birbirlerini tasdik ederek güle oynaya muhavere ediyor olsunlar. İlk sathî bakışta bu iki “Erkek” arasında mutlak bir eşitlik varmış gibi gözükecektir. Fakat ikinci esaslı bakışta bu kanaat yerle bir olur. Zira bu eşitmiş gibi görünen iki “Erkek” arasında gerçekte kat'î bir bağımlılığın, kat'î bir asimetrinin mevcut olduğuna şahit oluruz: Sohbetin aynı anda ikisi tarafından başlatılması mümkün olmadığı için, önce biri bir mevzu ortaya atmış, diğeri de bu mevzuya uygun olarak sohbeti sürdürmüştür (yoksa sohbet devam etmezdi, biz de kendi kendine konuşan iki psikotikten bahsetmeye başlardık). Biri konuştuğunda diğeri susmuştur (aksi halde sohbet yine mümkün olmazdı). Susan kişi konuşma sırası kendine geldiğinde, sohbeti devam ettirebilmek için az evvel konuşan kişinin bıraktığı yeri nazarı itibara almak zorunda kalmış, muhavereyi bu minval üzere sürdürmüştür (aksi halde sohbet biterdi).

EFENDİDEKİ KÖLE, KÖLEDEKİ EFENDİ

Bu da demektir ki, ilk konuşan, sohbetin gidişatını belirleyen “erkek” “Erkek” vaz'iyyetini işgal etmiştir: “Erkek”tir. Onun “belirleniminde”, onun “dolayımında” sohbeti sürdüren, kendi kelamını onun kelamına “ilhak” eden, onun kelamının “kölesi” hükmünde kelam eden “erkek”se “Kadın” vaz'iyyetini işgal etmiştir: “Kadın”dır. En başta “Erkek” vaz'iyyetini işgal eden “erkek”, sohbet süresince muhatabını her dinlediğinde, muhatabına hitap etmek için muhatabının kelamına uygun her kelam ettiğinde “Erkek” vaz'iyyetini terk etmiş olur, “Kadın” vaz'iyyetini işgal ederek “Kadın”a inkılap eder. Bu esnada sâbık “Kadın” da “Erkek”e inkılap eder.

İlişkinin, ötekiliğin, mânânın, sohbetin, arkadaşlığın, birlikteliğin, barışın, cemiyetin, sempatinin, düzenin, diyalogun tek bir imkan(sız)lık şartı vardır: Diyalektik!

Biribirleriyle karşılaşan kendilikleri “Kadın” ve “Erkek” (ya da köle ve efendi) vaz'iyyetlerinden birine vaz ederek birbirleriyle becâiş yapana dek muvakkaten kimliklendirecek, kendiliklerin aralarında simgesel bir ilişki kurulmasını mümkün kılacak, kendilikleri birbirlerinden tefrik etmekle beraber aralarındaki mutlak farkı da ilanihaye tehir edecek, menfînin hükmi altındaki bir diyalektik.

EŞİTLİK HİÇLİKTİR!

Diyalektiğin adem olduğu yerde ademiyet vardır sadece. Bu, iki kişinin aynı anda konuşması demektir. Nitekim biribirleriyle gerçekten de eşit olan iki kişinin, en azından aynı anda konuşabilmesi, birbirlerine bağımlı olmadan istedikleri gibi birbirlerine hitap edebilmesi iktiza eder. Ancak böyle bir eşitliğin olduğu yerde, konuşma da yoktur, ilişki de. Yalnızca “keyif” yüklü bir gürültü, kişileri birbirlerinin gurbetine sürükleyen saf bir antagonizma, her an sıcaklaşabilecek bir savaş vardır.

Eşitlik hiçliktir; (ontolojik) “Varlık”ı, (ontik) varoluşu nakzeden tekinsiz menfiliktir. İşte bu sebepledir ki “Kadın” ve “Erkek” arasında eşitliğin ötesinde bir ilişki tasavvur etmek gerekir. Zira “Kadın” ve “Erkek” arasında, sonu hiçliğe varmayan herhangi bir ilişki tasavvur etmenin tek yolu budur.

“Kadın” ve “Erkek” arasındaki diyalektik-vaz'iyyet-becaişi sırf (susma-konuşma gibi) ontik minvallerle sınırlı da değildir.

Girişte de temas ettiğimiz gibi, “Kadın” “Erkek”in kölesi, bağımlısı, semptomu olarak tezahür ettiğinde, aslında “Erkek” “Kadın”a “Kadın”ın kendisine olduğundan daha fazla köle, daha fazla bağımlı olur:

NASIL DA BİRBİRLERİNE KALBETTİLER. GÖRDÜN MÜ?

En başta dolaysız bir efendi olarak zuhur eden “Erkek”in, sonraları “Kadın”ın mevcudiyeti, “Kadın”ın kendisine olan tâbiyeti, “Kadın”ın kendisine olan bağımlılığı sayesinde efendi olarak zuhur ettiğini görürüz. Böylece “Erkek” “Erkek” olmaktan, efendi olmaktan, bağımsız ve dolaysız olmaktan çıkar, “Kadın”a kalbeder. Ama bu “Kadın” o en başta nefyettiği “Kadın”ın katiyen aynısı değildir; bilakis bu “Kadın”ın küllîleşmesidir; külî bir “Kadın”dır. Kendi kadınlığını maskeleyen, kendisinin “Kadın” olmadığı fantezisi kuran küllî bir “Kadın”. Ve bu küllî “Kadın”ın kendisine dair kurduğu fanteziyi ihlal eden semptomun ismi ise “Kadın”ın ta kendisidir.

Tam da bu yüzden “Erkek”in ancak “Kadın” gibi bir dış kurucu ötekiye referansla ispat edilebildiğini, kimliklenebilmek bâbında hep böyle haricî-menfî bir unsura ihtiyaç duyduğunu dillendiren basmakalıp yapısökümcü feminist söylemlerden uzak durmak gerekir. Bunun yerine, “Kadın”ın “Erkek”in dâhilî antagonizmasının, dâhilî imkansızlığının, dâhilî boşluğunun hâricîleştirilmesinden, hariçteki semptomatik bir projeksiyonundan başka bir şey olmadığının teslim edilmesi lazımdır.

KÖLE EFENDİNİN SEMPTOMUDUR

“Kadın” “Erkek”in semptomudur; “Erkek”te bastırılan Gerçek'in simgeseldeki geri dönüşüdür. Bu müstesna mülhak sayesinde “Erkek” hem “Erkek” olarak kimliklenir hem de bu kimlikle mutlak surette aynîleşmekten men edilir. Mutlak olan tek bir Şey vardır: O da mutlağın imkansızlığıdır.

“Kadın” hakkında ne kadar mizojenist söylemler kurarsak, işte o kadar “Erkek”in hakikatine -Gerçek'te “Erkek” diye bir şey olmadığının, “Erkek”in saf bir fantezi olduğunun hakikatine- ulaşmış oluruz. Zira hakikat zâhiri-söylemsel gerçekliğe değil, bu gerçeklikte bastırılan, bu gerçekliği, o vehmettiği gibi mutlak olmaktan çıkartıp ârızîleştiren Gerçek'in ta kendisidir.

MİZOJENİSTLERDEN DAHA “FEMİNİST”İ YOKTUR

Kadınların aptal, korkak, cahil, şehvetli, iradesiz vs. olduğunu iddia eden hiçbir mizojenist, erkeklerin hiç aptallık etmediğini, hiç korkmadığını, hiç şehvetli olmadıklarını, hiç iradelerini kaybetmediklerini vs. iddia edemez. En hâlis mizojenist için bile erkek, yalnızca “kadın”a mahsus olduğunu vehmettiği menfî sıfatlardan hâlî değildir. Yani en hâlis mizojenist için bile erkekte bastırılmış olan bir kadın vardır. Bu da bizi, mizojenist ideolojinin söylemselleştirdiği “Erkek”in bile, kendi Gerçek'ini maskeleyen saf bir fantezi olduğunu, kendi Gerçek'ini haricîleştirip ona yabancılaşan basit bir fetişist yanılsama olduğunu ilan etmeye sevkeder.

TIPKI ORYANTALİSTLER GİBİ

Tıpkı kendi bünyesindeki bütün kuvvesizlikleri, bütün kudretsizlikleri, bütün istisnaları, bütün semptomları, bütün patolojileri, bütün menfilikleri, bütün antagonizmaları, bütün kısa devreleri “Doğu” şeklinde haricîleştirip kendisine müspet kimlikler izafe eden “Batı”nın hakikatine -onun bizatihi ideolojik bir fantezi ya da fetişist bir yanılsama olduğu hakikatine- tam da bu Doğu projeksiyonu sayesinde muttali olduğumuzu ilan ettiğimiz gibi.

Garip olansa, mizojenistler erkekteki kadını bastırmak, maskelemek ve haricileştirmek için bu kadar çırpınırken, feministlerin erkeği mizojenistlerinin dahi beceremediği şekilde, mizojenizmin dahi ufkunun ötesinde müspet-mutlak bir kimlik olarak tescil etmek için bıkmadan usanmadan uğraşmasıdır. Feminizmin bütün dalgalarına şâmil olan telakkideki en merkezi unsur, “Erkek” kastedenindeki hiçbir eksiği, hiçbir kısa devresi, hiçbir dahili antagonizması olmadığı varsayılan değişmez-mutlak-gayrı diyalektik (!) hususiyetlerdir: Efendilik, baskı, ölüm, disiplin, sömürü vs. Böylesi müspet bir “Erkek”, mizojenistin dahi erişemediği bir mutlaklığı ima etmektedir.

ŞİMDİ SEN SÖYLE: KİM EFENDİ? KİM KÖLE?

Mesele tavazzuh etsin diye basit bir misal daha verelim: Hoca ( biyolojik cinsiyeti ister erkek isterse de kadın olsun, hiç farketmez) sınıfın Efendisidir, sınıftaki talebeler de onun kölesi. Hoca istediği talebeyi susturur, istediği talebeyi konuşturur. İstediği zaman ayağa kalkar, istediği zaman oturur. İstediği zaman espiri yapar, istediği zaman ciddi olur. İstediğine düşük not verir, istediğine yüksek not. Fakat bütün bu kudret, aynı zamanda onu sınıfın kölesi kılan şeyin de ta kendisidir. Sınıftaki talebeler tabiri caizse onu kendilerine ders anlatsın diye vazifelendirmişlerdir. Saatlerce sesi kısılana, kan ter içinde kalana kadar ders anlatmasını emretmektedirler. Yıllarca okuyup öğrendikerini birkaç saat içinde kendilerine hülasa etsin de kendileri zahmetsizce bilgiye vakıf olsunlar diye hocayı ayakta konuşturmaktadırlar. Derse hazır gelmesini, bir önceki günden ödevlerini yapıp her daim hazırlıklı olmasını istemektedirler. Hocanın hata etmesine ise hiç tahammüllü yoktur talebelerin. Ve ders anlatışından oturup kalkmasına, giyinip kuşanmasına kadar bir hocaya yakışır şekilde eksiksiz-hatasız şekilde davranmasını bekledikleri hocalarının her daim kendileriyle ilgilenmesini, maddi-manevi sıkıntılarını çözmesini talep etmektedirler.

Bu haliyle hoca, sınıfın zavallı kölesidir. Hocalık mefhumuna mündemiç olan şey, bizzat sınıf köleliğidir.

Bugün hocaya baktığı zaman sadece zahiri efendiyi görüp bu efendinin zahirine mündemiç olan köleyi göremeyenler aptaldır -zira aptal, mecaz kuramayan, mecazi mesafeyi idrak edemeyen, zahiri kendisine irca edendir.

Kemalistlerin Lezbiyenlerle İmtihanı

“Butch Lezbiyenler ve HDPKK” başlıklı yazıma gelen tepkilere şöyle bir baktım ve gülmekten yarıldım.

Bu kadar mı komik, bu kadar mı salak, bu kadar mı cahil olunur? Tam bir karakomediydi...

Feminizminden anlamayan feminist Çiğdem Mater, homoseksüel ulusalcımız Oray Eğin, Ermenilik'inden başka 'satacak' bir şeyi olmayan Hayko Bağdat ve kendini solcu zanneden İsmail Saymaz.

Yanlarına odatv'yi de alıp hep beraber, akıllarınca dalga geçmiş, sonra da hönkürmüşler yazıma.

Ne güzel de yanyana gelmişler, değil mi?

Birbirlerine ne kadar da yakışıyorlar, değil mi?

Hele bir de sosyal medyadaki diğer PKK ve CHP fanatiklerini de arkalarına koyunca, dört dörtlük bir Kemalist/Kemalizm resmi çıkıyor ortaya.

Şimdi ben bu pokemonların söylediklerine tek tek cevap verecek değilim elbette.

Lakin ısrarla sorulan şu üç soruya topluca cevap vermek istiyorum:

Neden bir İslamcı “dildo” gibi “ayıp” şeylerle uğraşır da onu sosyolojik tahlillerinde bir metafor olarak kullanmaya çalışır?

Böyle bir İslamcı çok mu porno film seyretmektedir de böyle “ayıp” mevzulara girmektedir?

Yoksa çok mu cahildir de haddini bilmeyip sahası dışındaki meselelere duhul etmeye cüret etmektedir?

Cevabımız şöyle:

Milletin poposunu kurcalamak da ayıptır, fakat bir proktologun “popo kurcalamak ayıptır” demesi daha ayıptır.

Demem o ki, şayet lezbiyenler masallarda değil de kanlı canlı olarak dünyamızda, hemen yanı başımızda yaşıyorlarsa, bir sosyologun onlar hakkında okuma ve araştırma yapmaması asıl ayıp olandır.

Nitekim queer teoriye girip de lezbiyenliği mevzubahis ettiğinde ilk karşılacağınız mevzulardan biri de dildodur.

Sırf Judith Butler'ın Maria Cyber'la yaptığı söyleşiye baksanız ne demek istediğimi anlarsınız:

Cyber: “Feminist hareketle de sorunlarım var, mesela dildo.”

Butler: “Bununla bir sorunu mu varmış feministlerin?”

Cyber: “Evet, hâlâ da var.”

Butler: “Sorunları neymiş? Yeterince haz verici olarak görmüyorlar mı?”

Cyber: “Onunla sorunlular çünkü onun penis için bir ikame olduğunu düşünüyorlar.”

Butler: “Muhtelemen onu anlamadıklarından. Asıl penis, dildo için bir ikamedir. Bu bir şaka ama yine de mühim bir şaka zira dildonun mu yoksa penisin mi önce geldiği sorusunu soruyor.”

Bakın şu dildonun yaptığına! Bir anda çok sofistike bir teorik tartışmanın nasıl da merkezine yerleşiveriyor:

Bir tarafta dünyada militarizmden kapitalizme, ırkçılıktan ekolojik felaketlere kadar ne kadar belâ varsa, hepsinin temel müsebbibi olarak ataerkil düzeni gören ve bu yüzden erkekliğe dair bütün temsilleri yok etmeye ahdetmiş, bu minvalde dildoya bile lanet okuyan feministler var;

diğer tarafta onlarla dalga geçen queer teorisyenler.

Sırf bu mevzuyla alakalı kaç tane teorik makale yazılmıştır tahmin bile edemezsiniz.

Evet bizzat dildo eksenli olanlardan bahsediyorum.

Bakınız; Arpita Das'ın “Dönüştürücü Bir Siyasi Araç Olarak Dildo: Feminist ve Queer Perspektifler” başlıklı makalesi.

Bakınız; Suzanna Danuta Walters'ın “Buradan Queer'e: Radikal Feminizm, Postmodernizm ve Lezbiyen Gözdağı (ya da Neden Bir Kadın Daha Çok Bir G.tveren Olamaz?)” başlıklı makalesi.

Bakınız; Heather Findlay'in “Freud'un Fetişizmi ve Lezbiyen Dildo Tartışmaları” başlıklı makalesi.

Bakınız; June L. Reich'ın “Cinsiyet S.kişi: Dildo Yasası” başlıklı makalesi.

Ha bu arada hem dildo hem de butch lezbiyenlerle alakalı olarak bakınız: Carellin Brooks'un “Kadının Her Bir Santimi: Fallik Sahiplik, Dişilik ve Metin” başlıklı kitabı.

Yerim olsa daha yüz tane daha makale koyardım. Ancak sanıyorum dildonun ne kadar “mühim” bir teorik, sosyolojik, psikanalitik ve siyasi mesele olduğu ortaya çıkmıştır.

“Dildo” dendiğinde akıllarına sadece porno film gelenlerin, entelektüel repertuarlarında bu türden kitap ve makalelerin olmadığı kesin.

Entelektüel repertuarları porno filmlerle sınırlı olanların, “dildo”yu telaffuz ettiğiniz vakit sırıtarak “Ayyyy! Ne diyon sen öyle pornocu yobaz herif?!” demelerinde yadırganacak hiçbir şey yok.

Şunu da ilave etmeme müsaade edin:

Makalemle dalga geçen zırcahil gerzekler, beyinleri yeterse, Zizek'in “Organs without Bodies: Deleuze and Consequences” (Bedensiz Organlar: Deleuze ve Sonuçları) kitabını okusunlar da butch lezbiyenler ve dildo arasındaki rabıta üzerine neler yazılı bir görsünler derim.

Psikanalizin en temel meselesinin cinsellik, cinsiyet ve beden olduğunu; ve dolayısıyla penis, klitoris, anüs, dışkı, meme, kusmuk, orgazm, iktidarsızlık, fetişizm, kadın, erkek, LGBTT, cinsel fanteziler, porno filmler gibi mevzularla iştigal ettiğini söylemeye gerek var mı?

Maalesef bu ahmak Kemalistler için gerek var.

Ezcümle sevgili pokemon-kemalist okuyucularım:

Şayet sosyoloji, felsefe, psikanaliz okumak ayıp ya da komik değilse, bu sahalar dahilinde dildodan ya da dışkıdan bahsetmek de ayıp ya da komik değildir.

Yine de size ayıp ya da komik geliyorsa, bu sizin Recep İvedik tadındaki failliğinizden kaynaklanmaktadır, mevzubahis protezden değil.